عمادالدین نسیمی و جایگاه او در شعر شیعی ترکی

عمادالدین نسیمی، از شاعران متعهد شیعی، با عاطفه ای صادق و قلمی ساده و روان، اشعاری زیبا و دل انگیز در مدح و رثای پیامبر9 و اهل بیت: ایشان به زبان ترکی سروده است. دیوان ترکی این شاعر نام دار ایرانی، بیان گر بخشی از فرهنگ و ادبیات این مرز و بوم است که تاکنون از لحاظ علمی به آن توجه نشده و غبار فراموشی هم چنان بر صفحات آن سنگینی می کند. این پژوهش که اساس آن توصیف و تحلیل است، به تحلیل بن مایه های شیعی و نقد ادبی دیوان نسیمی می پردازد و بدین ترتیب، بخشی از ادبیات و فرهنگ شیعی کشور را معرفی می کند که در قالب زبان غیرملی تبلور یافته است. نسیمی در دیوان ترکی، خود را ولایی نامیده و از ولایت و حقانیت اهل بیت: سخن گفته و در بیان بزرگی و کرامت پیامبر9 و اهل بیت: و بیان مظلومیت آنها به ویژه امام حسین7، قلم فرسایی کرده است. وی شاعری صوفی است و هنگام سخن از اهل بیت:، بیش تر از آیات قرآنی و اصطلاحات عارفانه مانند «تجلی»، «وحدت وجود» و «کشف و شهود» استفاده می کند. شعر شیعی نسیمی، به دلیل نگرش واقع بینانه، بیش تر جنبه خطابی دارد و خیال شعری کم تر در آن به چشم می خورد. هم چنین شاعر تحت تأثیر آموزه های ادبیات عرفانی، در مدح اهل بیت: به تغزل نیز می پردازد. غزل او هر چند رنگ و بوی غزل انسانی و زمینی دارد، به دلیل آمیختگی با آیات قرآنی و اوصاف فرازمینی، غزل عرفانی و روحی محسوب می شود.